- ortancıl
- ortanca
Azərbaycanca-Türkcə Lüğət. 2011.
ortancıl
Look at other dictionaries:
ortancıl — sif. Böyüklə kiçik arasında olan; orta (bacı, qardaş və b. haqqında). Ortancıl oğul düşmənin hücumundan qorxub qaçdı. F. K.. <Kərbəlayı Mehdi:> Ortancıl qızım mənə oxşayıb, sözü dik deyir! Ç.. . . Ortancıl bacı Asya orta məktəbi bitirdikdən … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
Fibromyalgie — Classification internationale des maladies CIM 10 : M79.7 (ICD9 = 729.1) La fibromyalgie, ou syndrome polyalgique idiopathique diffus (SPID), est une maladie caractérisée par un état douloureux musculaire chronique (myalgies diffuses) étendu ou… … Wikipédia en Français
əmrəşməg — (Salyan) həvəslənmək. – Ortancıl gədəm maşın sürməyə yaman əmrəşir … Azərbaycan dilinin dialektoloji lüğəti
övsət — ə. 1) orta, aralıq; 2) ortancıl (oğul) … Klassik Azərbaycan ədəbiyyatında islənən ərəb və fars sözləri lüğəti
fikirləşmək — f. 1. Bir şey və ya iş haqqında düşünmək, götür qoy etmək, ölçübbiçmək. Bir qədər fikirləş, sonra cavab ver. Bu barədə yaxşı fikirləşmək lazımdır. – Əhməd tacirbaşı bir az fikirləşdi, o, necə deyərlər, ölçdü biçdi, götürdü qoydu, axırda razı olub … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
fərasətli — sif. Dərhal anlayan, başa düşən, dərk edən, qavrayan; itizehinli, dərrakəli, ayıq. Fərasətli uşaq. – <Komandir:> Bilirsinizmi, komandir yaxşı əsgəri ana fərasətli balasını sevdiyindən daha çox sevir. M. İ.. <Mirzə Cəmil:> Böyük bir… … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
hərəkət — is. <ər.> 1. Bir şeyin və ya onun hissələrinin sabit bir nöqtəyə görə öz yerini və ya vəziyyətini dəyişməsi; hərəkətsizliyin, sükunətin ziddi olan vəziyyət. Ritmik hərəkət. Dairəvi hərəkət. – Cismin hərəkəti onun hissələrinin hərəkətilə… … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
mülayim — sif. <ər.> 1. Yumşaq, həlim. Mülayim xasiyyətli. Mülayim adam. – Təbiətən mülayim və olduqca sakit bir xasiyyətə malik olan ortancıl bacı Asya orta məktəbi bitirdikdən sonra ərə getmiş(di). Ə. M.. // Xoş, yumşaq, ürəyəyatan (səs haqqında).… … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
törəmə — 1. «Törəmək»dən f. is. 2. is. Nəsil. <Mirzə Cəmil:> Böyük bir törəmənin içində vur tut fərasətlisi ortancıl əmimin oğlu idi ki, fələk əlimdən aldı. Ə. Vəl.. // Övlad, nəvə nəticə, oğul uşaq. <Əmiraslan:> . . Buradakıların çoxu elə… … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
